Puntjes op de i

Das wat ik op het moment aan het doen ben met ‘Waar gaan we heen’. Dat plaatje aan de rechterkant heeft al een aantal keren op de website gestaan. Het is de van mijn boek ‘Waar gaan we heen’ Een boek over een reis die ik ruim 2 jaar geleden voor Wolfgang maakte.

En dit is de achterflap:

Waar gaan we heen? Dubbelzinnig is het zeker na 3 weken British Columbia! 3 weken, 11 vreemden van elkaar, 4500 kilometer, beren, walvissen, tranen, geluk, gelach, motels, politie en… Dit korte soms humoristisch verhaal gaat over een gids en zijn gevolg. In 3 weken reizen ze met een kleine bus kriskras door prachtig British Columbia. De Rockies over richting Victoria en tussenstop in Tofino en dan richting Vancouver.

Ze beleven de raarste momenten met elkaar die het nodig maken om elkaar soms te ontwijken, te knuffelen, lief te hebben en elkaar te haten. Van piepende remmen tot dierbare 1 maal in je leven momenten die je dichter bij het verhaal brengen.

De werkelijkheid doet met grote regelmaat de verwachtingen zwaar geweld aan. Voor de 1 is het vakantie en voor de ander is het een afscheid van een net overleden partner.

Het is een verhaal met een sterke lijn van ontgoocheling & verdriet die de gids zelfs maanden later maar niet van zich af kan schudden.

Inleiding I

We worden net wakker en strekken ons nog een keer uit, er is veel meer licht dan anders in onze kamer, hebben we het licht niet uitgedaan? Heeft iemand het licht aangedaan, dromen we? Nee, dromen dat is het niet, Michelle staat al naast ons bed. Het heeft gesneeuwd! roept ze en weg is ze. Even later horen we met een harde klap de achterdeur dicht vallen.

Het is stil in huis, het is zo stil dat het niet anders kan dan dat er heel wat sneeuw gevallen is. Sterker nog, ik trek de gordijnen open en zie dat het nog steeds sneeuwt. Boris zie ik in het steegje vol gas naar beneden komen. Net voor de straat draait hij hard aan het stuur om met een grote faceplant tot stilstand te komen. Hij blijft liggen met zijn gezicht in de sneeuw, ik maak aanstalten om naar beneden te gaan om te helpen en net op dat moment draait hij zich op zijn rug. Grote grijns en springt op om weer naar boven te lopen.

Ontbijt Boris en Michelle! Als gloeiwormpjes zitten ze aan tafel, binnen no-time zijn de bosbessen pannenkoeken weg. Weet je dat wij uit molecules bestaan papa? Ik zeg pardon? en hoor de telefoon overgaan. Dat kan niet anders dan een NL gesprek zijn. Ik kijk op de display en zie nr blocked staan.

Het is nog niet echt de tijd van het jaar om aan de zomer te denken.

Inleiding II

Ik werd net gebeld door Wolfgang. Niet dat ik Wolfgang ken en dacht in eerste instantie hmmm die is er vroeg bij om mij een visa kaart aan te praten.
Nee, Wolfgang had via via begrepen dat ik Nederlands sprak. Op zich niet zo raar, maar wel als je bedenkt dat je in een klein Canadees gehucht woont. En daarbij nog niet zo gek veel mensen kent. Hij wil weten hoe goed mijn Nederlands is!

Ja, natuurlijk spreek ik (nog) Nederlands, na 3 jaar wonen in canada kan je dat volgens mij nog niet verleerd zijn. Op die enkele keer na dat ik even moet zoeken naar de juiste woorden, maar wellicht deed ik dat ook al in Nederland.

Ja Nederland, daar komen we vandaan, althans het merendeel van mijn familie. 1 Canadees en 3 Nederlanders onder 1 dak. En dat brengt eigenlijk niet de verwachte cultuurverschillen met zich mee. Een Canadees is een Canadees en een Nederlander is een Nederlander. Wellicht een open deur, maar ik dacht indertijd dat er meer verschillen zouden zijn.

Inleiding III

Wolfgang wil weten of ik een leider ben en wel een tourleider annex chauffeur annex kok.

Ja, wat dacht je van een gepocheerd ei op een stuk gerookte Kokanee (inlandse zalm) met wat kleine stukjes kers tomaat, wat spinazie, crème fraiche + wasabi en dat allemaal op een Engelse muffin?

Maar om terug te komen op je vraag: Nou, dat is eenvoudig; nee dat ben ik niet. Nou ja niet helemaal, uhm, ik ben het eigenlijk wel maar dan los van elkaar. Ik ben dol op koken, om over markten te struinen en om over eten te praten, ik rij met plezier rond en heb ook graag de leiding komend uit een groot gezin waar broer en zussen mij graag in een bepaalde “hou je mond wij zijn ouder” hoek probeer(d)en te duwen.

Wolfgang wil dus weten of ik deze zomer voor hem kan werken. Ik eindig het gesprek met, Wolfgang ik bel je begin volgende week terug. Eerst maar eens sneeuw gaan ruimen en even later vliegen we met zijn vieren op de slee het pad af. Ja, de zomer is er eerder dan ik denk.